Drvorezbarstvo je umjetnički zanat, umjetnost, poezija, pjesma u drvetu, koja na ovim prostorima traje preko 150 godina. Drvorezbari su, lirski zanesenjaci, dobri ljudi zlatnih ruku, koji udahnjuju dušu plemenitom drvetu  trešnje, oraha, graba, kruške, javora, jasena i brijesta. Oni prave  bosanske šare i duborezom, prenose motive iz prirode i sa stećaka, pa je tu trs vinove loze, riba, cvijet, list, sve domaće životinje, zvijezda, kolo djevojačko...Po toj, bosansko – konjičkoj  šari na suvenirima, namještaju i seharama, Konjic je postao prepoznatljiv u svijetu.

   Počeci konjičkog drvorezbarstva vezuju se za pastire planinskih sela Grušča, Ribari i Bijela, koji su svojm oštrim nožićima i čakijama rezbarili ukrase na štapovima, frulama, drvenim kašikama, muštiklama, vilama, kosištima, tabakerama, grabljama, seharama, škrabijama, kutijama... Od naivnog izražavanja ideja darovitih seoskih drvodjelja i pastira, do drvorezbarstva kao industrije, profesije i umjetničkog djela, prošlo je mnogo vremena.
   Daleke 1899., u Konjicu i okolini, drvorezbarstvom se bavilo 26 porodica. Najčuveniji tadašnji rezbari bili su Iija Arapović i Mate Azinović, koji su 1895., u Sarajevu završili Zemaljsku zanatlijsku školu i stekli međunarodni ugled, pogotovo poslije učešća na  izložbama u Budimpešti 1896., Beču 1898., Briselu 1897., Parizu 1900, Beogradu 1934., Njujorku, Los Anđelesu...
   Međutim, zlatno doba konjičkog rezbarstva počinje dolaskom Ivana Ramljaka, koji je u Konjicu od 1906. do 1918. organizovao  školu drvorezbarstva. Prvu radionicu i to 1901.godine u Bijeloj, registrovao je Mate Azinović - Trandža (1878 – 1964.), dok je prvu radionicu u Konjicu imao Iso Anadolac. Do 1941. bile su registrovane 34 takve radionice, a najpoznatije su bile, osim prve dvije i radionice  Ivana Ramljaka, Ilije Logarića,  Srećka Domića, Mirka Dodera, Sokolović Vejsila, Hadžihusejnović Safeta, Hadžizukić Sulejmana, Kadić Hamdije, Mulić Ismaila, Nikšić Adema, kasnije se ističu majstori Bebek Anđelko, Kovač Esad, Jurić Slavko, Variščić Hamdija, Meho Šašić, te i danas aktivni maestro Anđelko Stanić - Anđeo (81god.), koji je rekao : "Moj san je da drvorezbari dobiju svoju ulicu, dućane pored obnovljenog Starog mosta, da u gradu dobiju svoj sajam i da se proširi Muzej drvorezbarstva".
   U vremenu od 1955. do 1993. bilo je registrovano pet radionica, a sada postoje tri. Drvorezbarstvo danas ugrožava mašinska proizvodnja, trka za profitom i nedovoljna briga države, koja bi bila dužna sačuvati ga, i pomoći u nastavku i održanju ove duge i lijepe tradicije. "Mogu nam se uvesti poreske olakšice, školovanje mladih kadrova, pomoći u marketingu, treba nam više brige i pažnje uopšte", kažu današnji konjički rezbari. Konjic ima i jedini muzej drvorezbarstva na svijetu, koji je pod zaštitom države i zato ovaj umjetnički zanat i njegovi majstori zaslužuju mnogo više pažnje.
   Umijeće drvorezbarenja, sa specifičnim motivima, u gradu na Neretvi, prenosi se sa koljena na koljeno. Tkanje i vezenje u drvetu se nastavlja, pored šare arapske, perzijske, slavonskog, carigradskog i ohridskog duboreza, ovdje dominira bosanska šara, kažu rezbari, u čijim radionicama se još čuju zvukovi čekića i dlijeta. Šemsudin Mulić, sin drvorezbara, profesor i dizajner brižljivo je i dugo sakupljao podatke i nastala je vrijedna knjiga «Konjičko drvorezbarstvo».
   Da li će, kako i koliko dugo u Konjicu biti popularne rezbarije, koliko će i kako ispod dlijeta i rešme ostajati duborezi, ne zavisi samo od drvorezbara, koji su proslavili grad na Neretvi ...
   Danas širom svijeta stanove, kancelarije, hotele i druge javne prostore uljepšavaju i oplemenjuju namještaji, vitrine, stolovi, peškuni, konjičkih majstora drvorezbara. Neka tako i ostane.